وقتی میشود دقایق عمرت را با آدمهای خوب بگذرانی،

چرا باید لحظه هایت را صرف آدمهایی کنی که یا دلهای کوچکشان

مدام درگیر حسادت ها و کینه ورزیهای بچه گانه اند،

یا مدام برای نبودنت،برای خط زدنت تلاش می کنند؟

نه؟همیشه جنگیدن خوب نیست.

این روزها فهمیده ام برای اثبات دوست داشتن،

برای بدست آوردن دل آدمها،برای اثبات خوب بودن،

نباید جنگید.

بعضی چیزها وقتی با جنگیدن بدست می آیند،

بی ارزش می شوند...این روزها نسخه ی فاصله گرفتن را می پیچم

برای هر کسی که رنجم می دهد.

..

این را با خود تکرار می کنم و می بخشمشان...

نه بخاطر اینکه مستحق بخششند

تنها به این خاطر که (من) مستحق آرامشم...

هیچ رویایی دست نیافتنی نیست،

به شرطی که جرات باورش را داشته باشیم...

آرامشت را به هیچ چیز و به هیچکس وابسته نکن،

تا همیشه آن را داشته باشی...

زندگی آرام است، مثل آرامش یک خواب بلند.
زندگی شیرین است، مثل شیرینی یک روز قشنگ.
زندگی رویایی است، مثل رویای ِیکی کودک ناز.
زندگی زیبایی است، مثل زیبایی یک غنچه ی باز.
زندگی تک تک این ساعتهاست، زندگی چرخش این عقربه هاست،

زندگی راز دل مادر من.

زندگی پینه ی دست پدر است، زندگی مثل زمان در گذر است...

این روزها دلم اصرار دارد
فریاد بزند؛
اما . . .
من جلوی دهانش را می گیرم،
وقتی می دانم کسی تمایلی به شنیدن صدایش ندارد!!!
این روزها من . . .
خدای سکوت شده ام؛
خفقان گرفته ام تا آرامش اهالی دنیا،
خط خطی نشود . . .!!

دلم بچگی می خواهد  جلوی کدام مغازه پا بکوبم

تابرایم آرامش بخرند